Jules, ik heb om je gelachen
Op mijn dertiende ging ik met een vriendin naar De Parade in Museumpark. De ouders van deze vriendin waren ‘hot ’n happening’. Eigenaar van meerdere clubs en helemaal ‘on the in’ met bekend Rotterdam. Op die leeftijd had ik geen flauw benul van wat dat precies inhield, maar ik mocht gratis naar binnen en dat vond mijn klittenband portemonnee erg fijn, die bleef lekker dicht.
Het leukste aan De Parade is (nu) het gigantische aanbod gigantische kannen sangria, (stiekem vind ik wijn vies en eet ik alleen het fruit eruit, wordt je ook gewoon dronken van). Maar ik heb het over toen ik 13 was dus laten we het houden op: het leukste aan De Parade is de zweefmolen.
Gratis naar binnen betekende ook gratis in de zweefmolen. Tien keer achter elkaar. Of elf keer, ik weet het exact aantal ritjes niet meer te tellen. Mijn vriendin en ik zweefden in de gloed van de avondzon met wapperende manen als sierpaardjes rond en rond, toen mijn oog op een nogal aparte man viel. Het was Jules.
Nu moet je niet denken dat ik nog nooit spannende dingen had meegemaakt of de rauwe kant van het leven kende op mijn dertiende, dat was wel zo hoor, ik was namelijk vet stoer. Maar een man als Jules, tja, roept een aantal vragen op. Waaronder: ‘Waarom is hij zo somber gekleed? Het is hartje zomer en heerlijk weer! Toch veel te warm voor een zwart pak?’
Hij was plaatjes aan het draaien onder de zweefmolen en de ouders van mijn vriendin stonden flamboyant naast hem te paraderen (De Parade, snap je hem?) zodat iedereen kon zien wat een dikke vrienden ze waren. Ik moest er een beetje om lachen. Of, heel veel eigenlijk.
Ik heb me de rest van de avond afgevraagd wie deze mysterieuze man was en wat hij nou precies deed. Deze vragen bleven overigens nog 2 jaar onbeantwoord, want in die tijd was ik niet zo ijverig als dat ik nu ben. Pas nadat ik ben blijven zitten in de tweede klas kwam het harde werken en het mezelf inzetten voor dingen die er toe doen om de hoek kijken.
Nu schrijf ik gedichten en verhalen, net als Jules. En sta ik soms op theaterplanken mijn werk voor te dragen, net als Jules. Ooit heb ik in toneelstukken gespeeld, (lees: op de basisschool), dus was ik performer, net als Jules. En ook al draai ik geen jazz plaatjes onder zweefmolens, net als Jules, en ben ik geen nachtburgemeester, net als Jules, blijf ik altijd een échte Rotterdammer, net als Jules.
XOXO – Kim Longwood
Voor Ari
Lieve Ari
Wees niet bang
De wereld is rond
en dat istie al lang
De mensen zijn goed
De mensen zijn slecht
Maar ze gaan allen
dezelfde weg
Hoe langer je leeft
hoe korter het duur
Je komt uit het water
en gaat door het vuur
Daarom lieve Ari
Wees niet bang
De wereld draait rond
en dat doettie nog lang
Door Jules Deelder
Heb jij een hamvraag, twijfelachtig vraagstuk of humoristisch onderwerp waar écht over geschreven moet worden? Stuur dan als de wiedeweerga jouw hersenspinsel naar finerthingsfineprint@gmail.com en wie weet wordt hier volgende maand een soort van column over gepubliceerd op deFINERTHINGSclub.
