Interview met een dichter: Cher Jacques – Wanneer de vrijheid van schrijven het leven zinvol maakt

Cher Jacques, geboren en getogen in Rotterdam is 31 jaar jong. Ze woont samen met haar vriend en haar kindje: een chihuahua van 13 jaar, in Delfshaven. Ze is uit nood op haar negentiende de modewereld in gerold en werkte als adviseur. Dit was echter geen passie. Nu is ze vooral op zoek naar werk waar ze meer voldoening uit kan halen.

Waar komt de passie om te schrijven vandaan?

Ik moet iets kwijt en wil graag gehoord worden op de één of andere manier. Het lijkt soms wel alsof ik meer voel, zie en hoor dan zou moeten. Schrijven helpt me bij het verwerken van mijn emoties. Schrijven is de meest complexe en genuanceerde manier van communiceren die we als mensen hebben uitgevonden, waardoor we elkaar beter begrijpen.

Als puber begon ik met zelf songteksten schrijven. Muziek en film inspireerde me. Zo kalkte ik mijn schoolboeken vol met teksten uit liedjes van bands of quotes uit films zoals The Virgin Suicides van Sofia Coppola. Dit deed ik om meer begrip te krijgen voor wie ik was. Ik voelde me namelijk altijd een alien tussen de schapen.
Ik ervaar vooral vrijheid in het schrijven en dat is toch wel mijn grootste passie. Die vrijheid maakt mijn leven zinvol.

Waar haal jij inspiratie uit?

Ik haal veel inspiratie uit wat er om me heen en daardoor vanbinnen gebeurt. Veel kan omgezet worden in poëzie.
Ik kwam als meisje in aanraking met de dood, mijn moeder werd ziek en overleed toen ik nog jong was. Ik kreeg een andere kijk op het leven, maar het bracht me ook met beide benen op de grond, dus in de realiteit, waardoor ik wel beter weet.
Muziek, film en filosofie zijn ook grote inspiratie bronnen voor mij. Onderwerpen als de dood of die duister zijn geven me wel een trigger. Ik voel me daar – hoe gek het ook klinkt – comfortabel bij. Ik zie overal de poëzie van in en dat is een gift.

Wanneer heb je voor het laatst een gedicht geschreven en waar ging het over?

Mijn laatste project heet Maasgodin. Dit deed ik samen met de getalenteerde fotograaf Asja Jäger-Bouw. Ze wilde mij fotograferen en vroeg of ik er een gedicht bij kon schrijven. Daar ben ik trots op, omdat het voor mij de eerste opdracht is waar ik bij beeld wat iemand anders heeft gecreëerd een tekst heb geschreven. Ik schudde het ook niet zomaar uit m’n mouw, zo werkt het bij mij niet. Dus het kostte even wat tijd, maar ineens had ik het en kwam het er vloeiend uit.

We willen het project binnenkort verder uitwerken met bewegend beeld en geluid.

Welke toekomst zie je voor jezelf?

Dat vind ik een lastige vraag want ik leef van dag tot dag. Ik hoop dat ik vooral een gezonde toekomst tegemoet ga met veel liefde om me heen van de mensen die ik graag zie. En ik hoop nog meer mooie herinneringen te maken met deze mensen.
Ik wil graag iets betekenen voor anderen. We zijn zo gefocust op onszelf, het uiterlijk en het behalen van succes, waardoor we zogenaamd geen tijd hebben. Terwijl we elkaar juist zo hard nodig hebben in dit korte leven. Ik zal ook nooit leven volgens wetten, maar waarden. Daarbij wil ik altijd blijven schrijven.