Dean Bowen is een dichter en performer uit Rotterdam. In werkelijkheid doet hij heel veel meer dan dat, maar dit zijn de belangrijkste manieren waarop hij zichzelf in de wereld beweegt. Tot het einde van dit jaar is Dean de stadsdichter van Rotterdam, wat hij een ongelooflijke eer vindt en wat hij met heel veel liefde doet.
Waar komt de passie om te schrijven vandaan?
Weet ik niet precies. Schrijven is een manier van vat krijgen op de wildernis die zich binnen in mij afspeelt. Het is een vorm van hardop denken en doen die mij helpt inzicht te krijgen in de mechaniek van de wereld. Ik denk dat ik zoek naar een manier om de binnen- en buitenwereld aan elkaar te verbinden op een manier die me inbedt in beide.
Poëzie is het bedrijven van een soort magie. Het zijn heksenspreuken. Meestal is er iets mank aan, maar als je slaagt in de juiste combinatie van woorden vinden, dan verandert er ofwel iets fundamenteels aan jezelf of aan de wereld waardoor die nooit meer op dezelfde manier ervaren kan worden. Dat is krachtig en de moeite van het najagen waard.
Waar haal jij inspiratie uit?
Ik haal inspiratie uit alles. Uit de dingen die ik verzamel. Stukjes taal, beelden, gebaren, interacties tussen mensen. Inspiratie is een gek ding. Het is precies zo’n woord waarvan je weet wat het is wanneer je ertegenaan loopt, maar als je probeert uit te leggen waar je het uit put dan is het eigenlijk alles dat net buiten je bereik ligt.
Uiteindelijk gaat het om een specifiek soort gevoeligheid die leidt tot een intieme relatie met de dingen. De dingen, in dit geval, zijn alles dat je van belang acht. Die aanzetten tot bewegen, formuleren en overpeinzen. Dat vindt hoe dan ook een weg naar buiten. Voor mij is dat voornamelijk via het schrijven. Maar ik druk dit in verschillende vormen uit.
Wanneer heb je voor het laatst een gedicht geschreven en waar ging het over?
Ik heb vandaag nog gewerkt aan een gedicht. Ik weet nog niet zeker waar het over gaat, maar ik vermoed dat het gaat over de impact van het coronavirus op de autonomie die we beleven. Ik kom regelmatig pas nadat het werk geschreven is erachter waar het over gaat. Dat duurt soms even. Het fijne van die methode is dat er in de talige constructie die ik schep veel ruimte is voor een intuïtieve benadering. Als ik concrete ideeën de wereld in wil helpen, dan schrijf ik wel een opiniestuk. Mijn poëzie doet wat anders…misschien moet het wat anders.
Welke toekomst zie je voor jezelf?
Ik heb geen idee. Ik hoop dat ik altijd mijn intuïtie kan blijven volgen. Ik wil verhalen blijven vertellen. Ik denk dat het belangrijk is om verhalen te vertellen. Uiteindelijk zijn verhalen en voedsel de belangrijkste ruilmiddelen die we hebben om met elkaar onze medemenselijkheid te delen. Vooral in tijden van chaos is dat een noodzakelijk goed. Ik hoop dat ik me daar altijd voor in mag blijven zetten. Maar de wereld is een gekke plek. Ik reserveer altijd het recht om het morgen volledig oneens te zijn met de versie van mezelf die ik vandaag was. We zullen het zien.
Ter afsluiting van het interview één van de werken van Dean:
Patina
& wat heb je aan de glans van je vernis
wanneer alles onder de oppervlakte
vertelt van je ruwte
vraag ik haar
met het gewicht van een Oscar Wilde citaat op de tong, in Crooswijk
& ze zwijgt
kantelt een glimlach uit haar mondhoek
terwijl ze mij betrapt op een hand wringend soort ongemak
wij zijn troebel water
& in elkaar niet af te lezen voorbij
de doorzichtigheid die onze binnensten huisvesten
& ik vraag haar
hoeveel mag jouw ontnomen worden
voordat ik op mag biechten dat ik je niet meer herken
& ze zwijgt
werpt mij een blik toe bezoedeld
met een onvermogen te keren naar weerzin
of waanzin & ik lees in haar iets dat gedicht mag
worden, moet worden
maar ze wuift ook deze hoogmoed uit mijn verscheurde ijdelheid weg
& hoe moet ik mijzelf overeind houden ten aanzien van deze weelde
& weelde is
de veelvoud van de talen die in haar zingen
& weelde is
het altaar waarop zij is neergelaten
maar laten we van elkaar geen idolen maken, meer
& mijn hart dreunt in de keel
een opwelling van een vloed die gulzig
wilt grijpen zoals deze altijd in laagland gegrepen heeft
& ze zwijgt
verleidt mij naderbij te geraken & ze grijpt me vast
drukt mijn oor op haar navel
& ik hoor hoe ze oneindig bezongen is
zoals men doet in dingen als gedichten
& ik weet niets meer te vragen
niets te vertellen maar zwijgen is een te luid verraad
& ik weet dat zij weet dat ik nog zo veel meer niet
& ze zwijgt
laat mij razen als storm in een glas water
tot ik uitgeraasd en alles stilte
& ze zegt
roep mij aan, wanneer je wenst
& ik zal niet liegen
kras jezelf in dit lichaam thuis
& soms ben ik leeg
vind mijn stem in de haarvaten
& soms zal ik zwijgen
wanneer er ruimte moet voor de rest
Benieuwd naar meer?
XOXO – Kim Longwood
deFINERTHINGSclub 