Interview met een illustratrice & kunstenaar: Eveline Schram – Van kortstondige obsessies tot de maatschappij als inspiratiebron

Eveline Schram, 30 jaar, werkte in het begin vooral digitaal, maar ze heeft al snel de vertaalslag naar (muur)schilderkunst gemaakt. Daar lenen de grafische vlakken, strakke lijnen en felle kleuren van haar werk zich wel goed voor, bleek.

Waar komt de passie om te creëren vandaan?

Ik had dat als kind heel erg. Ik was echt de master in het tekenen van paarden en dolfijnen. Oh ja en fimo klei. Maar in de puberteit ben ik toch wat afgedwaald en er nauwelijks meer mee bezig geweest.
Totdat ik stage ging lopen bij Glamcult Stylepaper. Ik had toen vooral redactionele taken, maar kwam erachter dat ik echt jaloers was op wat de ontwerpers allemaal deden. Dus toen heb ik besloten om na de EUR naar de WDKA te gaan. Daar is het balletje wel gaan rollen, hoewel de echte passie pas ná de academie is gekomen. Ondanks dat ik nu geld moet verdienen, ervaar ik toch meer vrijheid om mezelf te ontwikkelen en m’n eigen weg te vinden dan tijdens m’n studie.

Wat (of wie) zijn jouw grootste inspiratie bronnen?

Mijn grootste inspiratiebronnen zijn vooral andere kunstenaars in alle vormen: illustratie, schilderkunst, film, muziek, etc. Ik heb vaak kortstondige obsessies. Dan pluis ik alles uit. Hoe doen zij dat met kleur, vorm, ga zo maar door. En dan ben ik er na een tijdje weer helemaal klaar mee, dan krijg ik weer iets of iemand anders in het vizier.

Daarnaast is de maatschappij natuurlijk een grote vorm van input. Ik vind het heel belangrijk om mezelf als kunstenaar kritisch op te stellen, en me te verdiepen in bepaalde maatschappelijke issues. Het goal is voor mij wel echt om mensen aan te zetten tot nadenken, op een positieve manier, dat wel. Niet met het vingertje gaan wijzen, dan eerder naar mezelf.

Wanneer heb je voor het laatst iets gemaakt en wat was het?

Het laatste wat ik heb gemaakt is een schilderij op aanvraag. Ik werd gevraagd om een vertaalslag in mijn eigen stijl te maken van een illustratie uit het boek Issun Boshi (Japans klein duimpje) die voor de klanten van emotionele waarde is.

Welke toekomst zie je voor jezelf?

Dat vind ik altijd zo’n moeilijke vraag, want 5 jaar geleden had ik deze toekomst ook totaal niet in petto voor mezelf.
Ik zou zoveel mogelijk autonoom willen werken. Ik zou projecten willen opzetten met maatschappelijke toegevoegde waarde. En ik zou veel willen samenwerken met fijne mensen. En expo’s en andere events organiseren met mijn collectief Strakblauw (Naomi King, Marloes de Kiewit en Joni Kling).