Interview met een dichter: Kelly Verdonk – Schrijven als ondersteuning bij het terugvinden van je stem

De 29-jarige Kelly Verdonk heeft een jaar geleden een carrièreswitch gemaakt met als doel haar hart achterna gaan. Wat haar hart wilt? Voor en met mensen werken. En schrijven! Momenteel is ze parttime hbo en mbo docent in Digital Marketing en daarnaast focust Kelly zich op haar schrijversbestaan en de schrijfworkshops die ze geeft.

Waar komt de passie om te schrijven vandaan?

Ik heb altijd een passie gehad voor taal. Toen kinderen in de klas met blokken speelden, maakte ik in een apart hoekje met plakletters een verhaal. Ik weet nog dat ik buiten liep, met mijn allereerste verhaal ooit. Dat verhaal ging over een walvis. Ik was zo trots. In groep 3 las ik zeker 10 boeken per week. Ik verslond de meest stoffige sprookjesboeken uit de bieb, met verhalen die er bijna uit vielen en herinner ze me nog steeds. Daarna studeerde ik Nederlandse Taal & Cultuur en werkte ik enkel voor communicatiebedrijven.

En toch was ik mijn passie al als kind kwijtgeraakt. Het ging heel erg lang niet goed. Mijn stem werd me figuurlijk afgenomen en daardoor raakte ik het ook letterlijk kwijt. Ik dacht dat therapie zou helpen, maar zelfs daarna bleef ik me gevangen voelen. Tot iemand me leerde mijn stem te gebruiken. Tóen voelde ik me bevrijd. Zoals Babs Gons ooit heel mooi zei: “Wij dichters schrijven niet voor anderen. We schrijven, om de wereld voor onszelf leefbaar te maken.” Precies dat is het.

Waar haal jij inspiratie uit?

Dat kan letterlijk alles zijn. Een steentje dat anders ligt dan de rest. Bomen die onder water staan. Emoties die ik bij mensen zie of voel. Een woord. Soms zijn het mijn freewrites zelf; mijn hoofd zit vol beelden. Soms is het een grappig nieuwsartikel of juist iets heel heftigs. Ik sluit mijn ogen voor niets en wil juist vragen: kunnen we praten?

Uiteraard haal ik ook veel inspiratie uit andere poëzie, spoken word, literatuur, poëtische films en illustraties. Dat kan een gedachte zijn (hoe je over kunst kunt denken), een mooi beeld, maar ook technische foefjes. Als iemand veel met stilte werkt, denk ik bijvoorbeeld: hè tof gedaan, dat wil ik in mijn stijl integreren. Dan ga ik dat in mijn volgende gedichten ook proberen. Tot ik het begrijp en iets nieuws ontdek.

Wanneer heb je voor het laatst een gedicht geschreven en waar ging het over?

Ik schrijf dagelijks gedichten. Vandaag heb ik er 2 geschreven. De eerste gaat over de man die de zon meebracht. Het laat zien hoe hij indringers wegjaagt door te dansen: ka ora, ka ora (ik wil leven). En aan de andere kant een meisje die dat heel lang niet begreep. Zij schreeuwde altijd: ka mate, ka mate (ik sterf).

Het tweede gedicht is voor Surfana, waar ik deze zomer huisdichter ben. Dit is een heel grappig gedicht. Ik schrijf daar wat langere gedichten over het nieuws, deze keer over het dorp Titirangi. Ooit was daar een boer die twee kippen losliet. Dat waren er uiteindelijk, dankzij deze twee, tweehonderdvijftig (true story). En nu terroriseren ze het dorp. Bewoners hadden alle kippen gevangen, op een paar na, maar door de corona lockdown zijn ze terug.

Een stuk uit het gedicht ’75’ over 75 jaar vrijheid

Welke toekomst zie je voor jezelf?

Een combinatie van schrijven en lesgeven. Ik vind lesgeven echt prachtig. Kennis delen, relaties opbouwen, mensen helpen groeien. Daarom zie ik mezelf dat, naast schrijven, nog steeds doen. In digitale marketing en communicatievakken, maar ook via schrijfworkshops in bijvoorbeeld zorginstellingen.

Voor mijn eigen schrijfworkshops wil ik op korte termijn graag een soort werkboek uitgeven. Daarin staan allerlei schrijfopdrachten die helpen bij het verwerken van trauma’s, maar vooral ook bij het terugkrijgen van je stem. Ik hoop zo mijn passie, werkervaring en levenservaring te kunnen combineren.