Gedichten schrijven zit in mijn bloed, mijn huid, mijn vingers. Soms schut ik mijn poëzie zonder moeite uit de mouw, soms ploeter ik tot in de avonduren door om de perfecte zin samen te stellen. Hoe het proces er ook uitziet, het is altijd bevredigend want het is puur en oprecht.
De mensen die dichtbij mij staan weten dat ik sinds de zomer van 2020 bezig ben met het schrijven van een dichtbundel waarvan ik hoop dat hij ooit het daglicht zal zien. Of eigenlijk de planken in boekhandels en de denkbeeldige schappen van online literatuur webshops.
Naast dat mijn vrienden benieuwd zijn naar wat er uiteindelijk in mijn bundel zal huizen krijg ik ook van kennissen en vreemden vaak de vraag of ik gepubliceerd werk kan delen. De meeste van mijn publicaties liggen thuis in de kast, dus het antwoord op dat verzoek luidt veelvuldig ‘nee’. Dat is stiekem best zonde. Vandaar dat ik heb besloten om een aantal gedichten die momenteel nog in de first draft van mijn bundel staan te delen op deFINERTHINGSclub.
Tegen liegen
Een beetje heel veel
heel lang
heel erg
maar toch maar een beetje
rondzweven in niemandsland
daar elke dag een beetje over
liegen tegen mensen die
ernaar vragen
maar vooral een beetje
heel veel en
heel vaak tegen mezelf
want ik ben het makkelijkst
om voor de gek
en in de maling
door gewoon heel hard
mijn bek te houden
over het limbo
waar ik in leef,
mezelf elke week wel eens
begeef en mezelf
dan doodleuk tegenkom,
de hand schud en
bevestig
dat het al tijden zijn genesteld in
dit eeuwig doortrekkend niets
een beetje heel veel
heel erg
maar vooral maar een beetje
dé plek is waar
ik heerlijk zit
Gedicht zonder titel 1
Wat je wel bent is een machine
met brandstof om te leven
een knop voor ervaren, ontdekken
meters maken, benen strekken
Wat je wel bent is een steunpilaar
voor iedereen die zoekt
naar iemand om trauma te tillen
wanneer eigen armen niet meer willen
Wat je wel bent is een vechtersbaas
die beukt telkens dat het nodig is
de boeman vaak een kopstoot geeft
door knalt tot de wereld beeft
Gedicht zonder titel 2
Hij zit daar zo, in quarantaine
moederziel alleen
wel per telefoon verbonden
met vrienden, vreemden, zijn geliefde,
de wereld en
tegelijk met geen
Hij wil heel veel
dingen en mensen
doen en kennen
zien en raken
zal toch echt moeten wennen aan
eenzaamheid als huisgenoot
waar hij eerder een hand,
knuffel of kus
bood aan ieder die hem dierbaar is
leeft slechts een herinnering
van alles wat hij
altijd mist
Voor vragen over mijn werk kan er gemaild worden naar finerthingsfineprint@gmail.com, eveneens ook voor publicatieverzoeken.
XOXO – Kim Longwood
deFINERTHINGSclub 