Interview met een dichter: Jesse Laport – “Ik ‘maak’ en ik sta op het podium, dat dekt de lading wel.”

Wij spraken Jesse Laport en hij gaf aan maar moeilijk kort en bondig te kunnen vertellen wat hij doet. Maar hij probeerde het toch.
Hij maakt. En hij staat op het podium. Jesse heeft een theateropleiding en schrijfopleiding aan de kunstacademie gedaan. Ook heeft hij opgetreden op Lowlands, de Gentse feesten, voor het Koningshuis en zelfs tijdens Klokhuis. Jesse is daarnaast ook nog eens de stadsdichter van Arnhem.

Waar komt de passie om te schrijven vandaan?

Ik heb denk ik nooit beweerd dat ik een passie voor schrijven heb. En hoewel ik natuurlijk niet wil beweren dat ik die niét heb, denk ik vooral niet dat het uit schrijven voort is gekomen.

Toen ik vroeger veel aan het acteren, breakdancen en tekenen was, schreef ik tussendoor mijn verveling of emoties eruit. Dat vond ik niet vallen onder mijn hobby’s of kunstvormen; dat was gewoon iets wat ik deed. Dag in, dag uit.
Tot ik het opeens al jaren deed en er een deurtje openging: een vriend vroeg me op te treden op een open podium met ons geschreven werk. Anderhalf jaar later studeerde ik Creative Writing aan ArtEZ.

Zo kunnen de dingen gaan.

Waar haal jij inspiratie uit?

Inspiratie is vaak niet iets dat vastligt. Niemand haalt z’n inspiratie uit één ding, denk ik. Je kan niet zeggen: uit het bos. En dat het daarmee beantwoord is.
Ik denk dat inspiratie komt uit de makers voor je, uit de woorden die net even lekker vallen in je hoofd, uit associatie, uit stilte, uit ruimte, uit een wapperende krant op een bank (de wind leest de krant), uit iets wat je therapeut heeft gezegd, uit iets wat je ’s middags las dat in de avond op z’n plek valt.

Misschien haal je wel geen inspiratie, maar klopt het bij je aan. Jij moet alleen nog even opendoen.

Wanneer heb je voor het laatst een gedicht geschreven en waar ging het over?

Laten we zeggen dat ik bezig ben met het werk dat ik voor ga dragen aan één van de weinige mensen die een kroon draagt in dit land.

Maar afgelopen weekend mocht ik optreden op NPO Radio1, daarvoor schreef ik een gedicht over zachtheid. Over hoe het vorig jaar zo ontzettend veel over ‘samen’ ging. Over hoe we samen over de eindstreep zouden gaan, hoe we het samen zouden redden. Maar samen is blijkbaar heel anders dan ‘tegelijk’. Ik heb zelden zoveel verdeeldheid in ons land gezien als in het afgelopen jaar.
En natuurlijk, we gaan het heus wel redden. Maar met verbroken vriendschappen, overleden familieleden, verscheurde relaties, lekke banden, en veel boze, bange, teleurgestelde en oververmoeide mensen.
Daar moeten we iets mee. En dat zit, denk ik, in zachtheid.

Welke toekomst zie je voor jezelf?

Op een dag koop ik een stuk grond in Frankrijk en leef er zelfvoorzienend. Maar tot die tijd is het eigenlijk vrij aardig, zoals het nu gaat. Ik geef les in een prachtig vak dat ik zelf heb mogen leren. Ik schrijf mijn werk met de hand en het beland bij de mensen thuis (of ze tatoeëren het zelfs!). Ik mag mijn stem en werk laten horen én bepaal de regels zelf. Je zou het een luxe kunnen noemen.

Het is geen vetpot, het is kwetsbaar wanneer je werk voortkomt uit je binnenste. Het is hard en veel werken. Maar ik zou het niet anders willen. Het is dankbaar, en ik ben het.