Interview met een muzikant: Yakuni Tunes – De ultieme one man band

De sound van Yakuni Tunes laat zich wellicht het beste omschrijven als dromerige, door synthesizers gedreven, indie pop. Hier en daar kun je er ook hiphop beats en snufjes van psychedelische pop en R&B in terughoren.

Thomas: “het project is eigenlijk voortgekomen uit de corona crisis. Ik speel ook muziek in andere projecten, maar met het wegvallen van liveshows de laatste jaren kreeg ik steeds meer jeuk om ergens alle muzikale ideeën die ik daardoor niet kwijt kon te lozen. Toen begon ik maar van alles in te spelen. Het resultaat is een EP met zeven nummers. Deze komt op 13 mei uit.

Omdat ik ook als illustrator en visueel kunstenaar actief ben, leek het me tof om voor dit project het grensgebied tussen muziek en visuele kunst op te zoeken. Daaruit ontstond het format van onze huidige liveshows: ik speel, bijgestaan door twee backing muzikanten, voor een groot scherm waarop we op maat gemaakte animatie projecties van verschillende kunstenaars vertonen. Deze animaties vloeien in elkaar over onder soundscapes en dromerige muzikale overgangen. Zo proberen we alle ervaringen die je als publiek tijdens onze show opdoet tot één geheel te maken.
Het visuele aspect van de shows zie ik als een belangrijke finishing touch: de sound van Yakuni Tunes is voor mij eigenlijk niet helemaal compleet zonder de visuele identiteit die eromheen hangt.”

Waar komt de passie voor muziek vandaan?

Ik ben opgegroeid met muziek om me heen en heb altijd wel een interesse gehad in rommelen met geluid. Toen ik op een gegeven moment met anderen muziek ging maken – ik speelde dan altijd gitaar of basgitaar – smaakte dat naar meer.
Maar na verloop van tijd leek het me ook wel eens leuk om te kijken wat er zou gebeuren als ik zélf alles zou doen, zonder filters ertussen. Ik kan erg spontaan inspiratie krijgen en enthousiast worden van nieuwe sounds of indrukken en met een band moet je de inspiratie toch een soort democratisch proces doorloodsen. Dat heeft natuurlijk ook veel voordelen, maar het is ook wel eens leuk om alle ideeën meteen kwijt te kunnen.

Wat (of wie) zijn jouw / jullie grootste inspiratiebronnen?

Muzikale inspiraties komen voor mij uit alle hoeken, maar voor dit project schieten er drie specifieke namen te binnen: David Byrne, Caroline Polachek en Steve Lacy. Dit vanwege een paar redenen.
Ten eerste maken ze allemaal pop. Ze zijn wat experimenteel en excentriek, maar de nadruk van deze artiesten ligt bijna altijd op een catchy melodie of een pakkende groove. Dat is ook de muzikale focus van het Yakuni Tunes-project. In de kern wil ik in feite gewoon catchy nummers maken.
Ten tweede hebben ze allemaal een sterke, duidelijke en herkenbare visuele identiteit. Ze bieden allen een totaalplaatje dat verder reikt dan de muziek zelf.
En ten derde benaderen ze geluid in veel van hun werk als een soort textuur. Ze kneden hun muziek als het ware – met behulp van rare effectjes, loops en subtiele achtergrondvocalen – laagje voor laagje tot een geheel. Met de Talking Heads werkte David Byrne bijvoorbeeld veel met opbouwende digitale loops, zoals je bijvoorbeeld hoort op het album Remain In Light. En dat in 1980 al! Zo’n gelaagde aanpak vind ik heel vet, en dit hoor je dan ook zeker terug in zowel de eerste single van Yakuni Tunes, “wayshewalks,” als de tweede single, “smiley face.”

Welk optreden is het meest memorabel tot nu toe en waarom?

Op 1 april 2022 hadden we onze debuutshow, dus veel keuze is er nog niet. Wel was die show – we speelden in de Kargadoor in Utrecht – zeker al bijzonder memorabel. Dit kwam voor mij vooral vanwege de manier van spelen die we voor de show ontwikkelden. Ik ben eigenlijk gewend om liveshows in te gaan met veel spontaniteit en improvisatie.
Voor de sound van Yakuni Tunes wilde ik echter iets anders. Daarom arrangeerden bassist Pim Sierink, zangeres/keyboardist Marit van de Warenburg en ik de live versies van de nummers op een manier die in de eerste plaats strak, gelaagd en ‘poppy’ was. Omdat we nu begeleid werden door een drummachine – eentje die nota bene ook nog eens precies getimed was op de animatie projecties die we tijdens de set vertoonden – moesten we ons écht aan de afgesproken cues en overgangen houden. Dat was nogal een oefening in discipline, maar uiteindelijk was het resultaat heel vet. Het was echt een multimediale totaalervaring, iets dat ik nog niet eerder vanaf het podium heb ervaren.

Wat is jouw grootste droom?

De grootste droom die ik met dit project voor ogen heb is eigenlijk redelijk eenvoudig: ik wil er een duurzame uitlaatklep voor verschillende muzikale ideeën van maken. Ik vind het ontzettend leuk om mijn creativiteit kwijt te kunnen in groepsprojecten of bands, maar Yakuni Tunes is voor mij in de kern een kanaal om spontane, vergezochte of gekke ideeën de wereld in te slingeren.
Als ik over een jaar opeens inspiratie voel en een nieuw EP’tje opneem met een totaal andere bezetting of sound, kan ik die hopelijk gewoon kwijt via Yakuni Tunes. Dat wil echter niet zeggen dat het project alleen van mij is. Daarom gebruik ik ook de artiestennaam Yakuni Tunes, en niet mijn eigen naam.Ik vind het juist tof om, na zelf de nummers te hebben opgenomen, allerlei gastmuzikanten en visuele kunstenaars erbij te betrekken om de Yakuni Tunes-wereld als groepsproject af te maken. Anders zou het ook wel een heel eenzame boel worden!