Interview met een kunstenaar: Ricardo Jupijn – Journalist, muzikant én schilder

Ricardo was tot voor kort hoofdredacteur van The Daily Indie, een muziekplatform welke hij in 2010 heeft opgericht en wat – tot nu toe – zijn levenswerk is. Of was. Nu schrijft hij vooral veel over literatuur voor verschillende tijdschriften, is hij gitarist in de band Anemone, werkt hij op een muziekopleiding, organiseert hij exposities en sinds kort schildert en tekent hij dagelijks in zijn studiootje in WijkCoop010, een creatieve broedplaats in Rotterdam-Noord.

Waar komt de passie om te creëren vandaan?

Daar heb ik eigenlijk nog nooit bewust over nagedacht. Ik denk dat het te maken heeft met het verlangen om in een eigen wereld te leven. Thuis liggen er bijvoorbeeld overal boeken en tijdschriften, in elk hoekje en gaatje van mijn huis kun je wel ergens doorheen bladeren. Los van het lezen, vind ik het heerlijk om al die verhalen en schrijvers bij mij te hebben. Dat is haast een lichamelijk gevoel, waar ik erg gelukkig van word.

Daarnaast draait er altijd wel iets op de platenspeler naast mijn uitpuilende kast vol vinyl. Ik vind het ook fijn om de muren vol met werk te hangen van kunstenaars die ik tof vind en foto’s van allerlei figuren die een voorbeeld voor mij zijn. Dat gevoel trek ik door in de dingen die ik maak, door schilderijen en tekeningen te maken van allerlei dingen waar ik van houd, die ik mooi vind en van de mensen die ik graag om mij heen heb.

Wat (of wie) zijn jouw grootste inspiratiebronnen?

Dat zijn er dus nogal wat, maar het eerste wat mij te binnen schiet, zijn The Beatles. Vanwege, tja, alles eigenlijk. The Beatles zijn mijn grootste vrienden. Ze zijn er altijd voor mij, hoe ik mij ook voel en wat ik ook nodig heb. Zij inspireren mij met hun muziek, plezier, innovatie, kleding, foto’s, video’s, artwork, menselijkheid, durf, liefde, strijdbaarheid, levensstijl. Ik denk altijd aan ze.

Lucky Fonz III is een andere favoriet. Gek genoeg is dat vaak als ik heel vrolijk en verliefd ben of als ik extreem in de put zit. Ik verlies mij altijd totaal in zijn muziek, het komt ongenadig hard binnen. Hij is open, eerlijk, speels, zwaar en licht. Ik ben een persoon met een haast verblindende lichtheid en een gitzwarte duisternis, het ene bestaat bij mij niet zonder het andere, alleen loopt het niet altijd goed af als je te lang in één van de twee blijft hangen. Hij inspireert mij, door zijn muziek en hoe hij in het leven staat, en laat mij zien dat je een balans kunt vinden als je daar aan werkt. Bijvoorbeeld met een liedje als deze: Praat erover.

Wat betreft kunstenaars vind ik Henri Matisse een held, met zijn tijdloze lijnen en kleuren. Ik word helemaal gek als ik zijn werk zie. Een historische figuur die ik op zijn allerhoogst heb zitten, is Huey P. Newton, de oprichter van The Black Panther Party. Zijn durf, zijn gedachtes en zijn daadkracht zijn ongekend. Mijn favoriete schrijvers zijn Michail Boelgakov, Fjodor Dostojevski en Remco Campert. Zij hebben dezelfde woorden als ik, maar wat zij met taal kunnen… ik snap nog steeds niet hoe dat kan.

Wanneer heb je voor het laatst iets gemaakt en wat was het?

Ik ga vandaag de laatste hand leggen aan mijn eerste stilleven van een prachtige bos bloemen. Weer eens wat anders dan de figuratieve schilderijen die ik vaak maak, maar alsnog een onderwerp waar ik veel van houd.

Het schilderij daarvoor was er bijvoorbeeld eentje van een flesje Duvel en een stel glanzende, sappige rode uien. Want ja, waarom ook niet?

Welke toekomst zie je voor jezelf?

Klinkt misschien vreemd, maar het is mijn wens om ooit een modellenwachtlijst te hebben. Als iedereen graag bij mij in de studio wil komen poseren, betekent dat waarschijnlijk dat ik mooie dingen maak waar mensen onderdeel van willen zijn. Dan gaat er iets goed, zou je zeggen. Bovendien gaat er voor mij niets boven het schilderen van portretten en om oog in oog met een onderwerp te staan.